Bu sıcak yaz mevsiminin güzel İstanbul gecelerinde gökyüzünü seyrediyorum. Bu havalarda ve az bulutlu gecelerde yıldızlar çok daha net olarak görünüyor. En parlak olan yıldızı gökyüzünde çok sevdim ve onu seçtim. O yıldızı seçmemin sebebi gösterişli olması veya dış görüntüsü ile göz doldurması değildi. Sevgi dolu,merhametli,vicdanlı olmaya çalışması ve hayata gülen gözler ile bakabilmesiydi. Hiç kimseye benzemeye çalışmadan, gökyüzünde umutla kendi hikayesini yazmaya çalışıyordu. Hiç bıkmadan usanmadan kendi negatif özellikleri ile mücadele edip, ruhundaki pozitif yönleri ortaya çıkarmaya uğraşıyordu. Bir insanın en önemli mücadelesi kendi iledir belki de. Hafız Şirazi'nin bir sözü vardı "Yolumuzun üstünde duran kendimiziz, kendimiz kendimize perdeyiz.."diye.

Gece gökyüzünü izlemeye devam ederken küçük bulutların yavaş yavaş ilerlemesi ve pamuk ipliği gibi dağılmış o hafif görüntüleri çok dikkatimi çekti.O kadar hafif,dertsiz,tasasız ve ruhsal özgürlükleri var gibi görünüyordu ki bulutların, bir an düşündüm biz insanlar da bulutlar gibi mi olsaydık, hayatımızda hiç bir ıstırap ve acı olmasaydı nasıl olurdu?. Sonra da üzerine düşünüp cevaplamaya çalıştım bu soruyu. Bulut olmak belki de çok kolaydı çünkü sadece havada asılı duran su tanecikleri kümesi olmakla sınırlıydı. Hele ki bu dünyada ağır yükleri yüklenip, insan’ı kamil olmak öyle kolay mıdır? Tasavvufta insan’ı kamil mertebesi yolunda olmak çok meşakkatlidir. İnsana boşuna eşref-i mahlukat, yaratılmışların en şereflisi denilmemektedir.Hz. Mevlana 'ya göre insan hayale, düşünceye sığmayacak kadar yüce ve büyüktür. Değerli Hz. Mevlana “İnsanın gerçek değerini söylesem, ben de yanarım dünya da! Fakat ne yazık ki insan kendi değerini bilemedi, kendini ucuza sattı. İnsan aslında çok değerli bir atlas kumaş iken kendini hırkaya yama yaptı."  der ve kendi ruhumuzu yüceltebileceğimiz kadar, değersizleştirip yerlere düşürebileceğimizi de belirtmiştir. Tasavvufta nefis terbiyesi ve bu olgunlaşma mücadelesi çok değerlidir, çok da zordur. Kolay olan şeyleri herkes yapabilir, asıl önemli olan zoru başarmak değil midir? Saki El Hüseyni'ye ait olduğunu öğrendiğim bir sözü de paylaşmak isterim. “Eğer insanın içindeki saklı bu hayır ve şer zıtlığı olmasaydı; sadece iyiye, güzele ve hayra yönelik tarafı kalsaydı zaman insan olma manasını yitirir, imtihanın sırrı ortadan kalkardı." Bu nedenle hep iyi bir insan olmak için mücadele ederek, her anımızın tadını çıkartarak ve bir de umut üzere olabilirsek yaşamımızı güzel bir şekilde değerlendirmiş oluruz belki de.

Umut ne kadar güzel bir duygu, hep umut etmek üzere olmak ve hep bir çaba içinde olmak. Bu gece bu hisler ile bitirmek isterim yazıyı..

"Küçücük bir tohum gibiydik başladığımızda bu hayata. Rüzgar gibi miydi o içimize sığdıramadığımız çocukluğumuz, yoksa heyecan gibi bir duygu muydu uzun süre ayrımsayamadık.O geçmiş günlerde hep mutlu bir fidan olmayı bekledik. Kendi dallarını ve yapraklarını yeşerten ,kendi özel meyvesini veren ve gerçek hislerini taşıyan bir ağaç olmak ise görünürde bize çok uzaktı .Mücadele etmek çok zordu, beklemek acı ve sabırsızlık doluydu..Bazen karamsarlığa kapıldık, kâra bulutlu, yağmurlu ve soğuk günlerde. Üşürken soğuk ellerimizi kalbimize sokarak ısındık ve tekrar üşüdüğümüzde düşlerimizi yitirmemek için hep çalıştık, çaba gösterdik. Baharı bekledik hep ve yine bahar geldi. Hayatın akışı hep bu zamandan sonra da aynı kalacak; yine kışlar ve baharlar gelip geçecek. Öğrendik(inşallah) ayakta daha sağlamca durmayı artık, şiddetli rüzgarlar bizi eskisi kadar çok sarsmayacak ve yazın o aşırı kurakları dallarımızı çatlatamayacak. O güzel dallarımız ayrı yönlere yükselerek yönelse de köklerimiz aynı toprakta gönül dostlarımız ile. Umut yitip gitmedikçe ve ruhumuzda hep var olduğu sürece, bu güzel hayattan öğrenilecek daha çok şey var:)

 Öznur Çetin ÖZCAN

03.08.2021