AT GÖZLÜKLÜ BİR HAYAT …

“ Tamam kızım idare et, malum annen menopoz döneminde, tartışıp durma. Sen haklısın biliyorum ama yapacak bir şey yok, Biraz idare edeceğiz bu ara…” Ne tatlı adamdı şu babası, görenler çekinirdi aslında. Çatık gür kaşları, ciddi suratı ile “ bir dur bakalım ora da” der gibiydi. Yüreği ise pamuk gibiydi. Çabuk sinirlenebilirdi evet, ama mantıklıydı çoğu zaman. Olayları dinleyip sonradan karar vermek isterdi. Gerçi birkaç kere bunun aksini yaptığına tanık olmuştu ama insan her zaman eşref saatinde olamıyordu. Annesi biraz daha fevri davranırdı. Duygusaldı. Kadınca öngörüleri ve hayatta her şeyi garantiye alma isteği vardı. Bunun mümkün olmadığını yıllar sonra öğrenecekti. Aslında birçok kişiye nazaran güzel bir çocukluk geçirmişti. Aile bağları, akrabalık ilişkileri kuvvetliydi. Kuzenlerle birlikte büyümüş sayılırdı. Her fırsatta bir araya gelinir, ayrı şehirlerde yaşasalar da, imkanlar dahilinde misafir olunurdu. Şimdi ise hiç birinden eser kalmamıştı. Herkes kendi hayat gailesi içinde yuvarlanıp gidiyordu. Genç kızlığında lakabı” Erkek Fatma “ idi. Ortaokulda iken bir gün babası karşısına almış, “ ya evde otur, ya da dışarı çıktığında kız gibi davran “ demişti. Tamam kızlarla da oturuyordu, sohbet ediyordu, ama çivi oynamayı, misketlerini saymayı, futbol maçlarına seçilmeyi de seviyordu. Arada erkeklerle kavga ettiği de oluyordu. Galiba babası pek haksız da sayılmazdı. Tüm mahallenin tek Erkek Fatma’sı kendi kızıydı. Liseyi bitirene kadar hiç erkek arkadaşı, flörtü ya da sevgilisi olmamıştı. Çünkü kimse onu kız gibi görmüyordu ki. Üniversite hayatında da böyle devam etti. Yıllar sonra bir arkadaşının eşi “ senin arkadaşlarının yerinde olsam kaçırmaz, seninle evlenirdim valla” dediğinde,” O bizden biriydi hiç o gözle bakmadık “diye cevap vermişti arkadaşı. Sonunda gönlünü kaptırmıştı ama. Çok seviyordu. Aşık olmuştu galiba. Daha önce yaşamadığı için aşkın nasıl bir şey olduğundan da haberi yoktu. Kuzenleri ile bir araya geldiklerinde Orhan Baba ve Ferdi Tayfur şarkıları eşliğinde, anne-babalardan gizli sigaralar yakılır, sabaha kadar sevgililer anlatılırdı. Ve nihayet evlenmeye karar vermişlerdi. Aile yapısı olarak farklı kültürlere sahiptiler. Hatta erkek arkadaşının ailesi 3 sene istememişti kendisini. Annesi “aile rızası olmadan bu iş olmaz, aileni razı et kızımı sonra iste “dediği için de sabırla beklemişlerdi ”İstemedikleri ben değilim, beni tanımıyorlar ki, istemedikleri kendi bölgelerinden olmayan bir kız. Tanıdıkları zaman fikirleri değişecek” diye kendisini avutuyordu. Bir akşamüstü bir çay bahçesinde otururken sevgilisi aniden” siz Alevi’misiniz? “ diye sordu. Şaşırmıştı” O ne ki ?”dedi. Açıkladı sevgilisi Alevi’liğin ne olduğunu. Bu yaşa kadar öyle bir ayrım olduğundan bile haberi yoktu. “Değiliz herhalde” dedi. “Hiç duymadım. Dedem de teyzem ve eniştem de hacı “diye saçma bir cevap verdi.” Sor babana eğer Alevi iseniz seninle evlenmem”diye noktayı koymuştu sevgilisi. Eve gittiğinde halen şaşkındı. Hemen babasının yanına koştu. “ baba biz Alevimiyiz” dedi. Babası da şaşırdı bu soruya.” Ne oldu?” Sorarken kaşları hafifçe çatılmıştı. Durumu izah etti ve soruyu sormasının nedenini de anlattı. Şöyle bir baktı babası” Değiliz kızım dedi. Akrabalarımızın içinde var. Ancak bizim için önemli olan insanlıktır. Bu tür ayrımları yapmayız biz. İnsan sevgisi önemlidir bizim için “ diye bitirdi sözlerini. Evliliğinde 15 yılı geride bırakırken halen babası ile yaptığı o konuşmayı düşünüyordu. Çok sevdiği babası vefat edeli 10 yıl olmuştu. Bir gün kızı karşısına gelir de kendisi ile bu yönde bir konuşma yaparsa vereceği tek cevap olacaktı. Babasının yıllar önce vermesi gereken cevap, “Bizim ne olduğumuz önemli değil, bu soru ile ve şartlı olarak seni benim karşıma gönderen insana verecek kızım yok benim. Son görüşmende ise, soracağı soruları gelip bana sorması gerektiğini belirteceksin ."

Ayla BEŞER

09.11.2020